Benim mi Bu Yetersizlik?

Facianın yaşandığı saatlerde “Korkuyu Güvene Çevirmek için Yoga” videosunu çekiyormuşum meğer…

Korkunun faydasını, tehdit ve tehlikeyle başa çıkarak bizi nasıl güvende ve hayatta tuttuğundan bahsediyordum. Deprem zamanından örnek verdim. Pratik yaptırdım. “Bakın şimdi etrafınıza. Güvendesiniz; yaşam güvenli.” dedim. O sırada birileri için yaşam hiç de güvenli değildi.

“Endişe ve Kaygı için Yoga” geldi ardından.  En çok istenen konuydu bu. Kaygı, endişe, stres… Korkuyla olan temel farklarını anlattım. Kaygı gelecekte, olmamış bir senaryodaydı. Zihinseldi. Bizi yorardı. Düzenlenmeliydi. O sırada birileri kendi ve ailesi için, belki çıkmayı planladıkları tatil için artık kaygılanıyordu.

Ardından “cesareti uyandırmak” için yoga yaptırdım.

“Cesaret korkusuz olmak değil, bilakis tam da korkunun olduğu yerde ve anda, onunla başa çıkabilme yeteneğidir.” dedim. Korkunun içinden geçmek dediğimiz şeydi ne de olsa cesaret!

Acıyla, riskle, belirsizlikle veya tehditle başa çıkabilme yeteneğiydi. İlk işi çocuğuna polarını giydirip onu çıkarmak olan bir annenin, “Siz önden gidin.” diyerek ailesini gönderen bir adamın haberini okudum. Ölümüne korkuyorlardı ama cesur olmak zorundaydı hepsi de.

Son videom “yetersizlik hissi” yle ilgiliydi. Umutsuzluk, hayal kırıklığı, üzüntü, çaresizlik, değersizlik… Bu duyguların kişinin yaşamını özgürce deneyimlemesine engel olduğunu anlattım. O sırada birileri öylesine "çaresiz"di ki sıra henüz "hayal kırıklığı" ve "üzüntü"ye gelmemişti bile.

Bu faciayı dışarıdan deneyimlemeyen bizler de "değersizlik" hissinin buz gibi gözlerine bakıyorduk.

Korkmakta da endişelenmekte de cesareti kırılmış ve değersiz hissetmekte de haklıydık. Tek haksız olduğumuz şey "yetersizlik"ti belki. Hem de her şeye rağmen kendini yetersiz ve ihmalkâr hissetmeyenlerin adına hissettiğimiz.

Sevgiler,

İnci